Allah’a sonsuz hamd ve şükürler olsun ki, acısıyla tatlısıyla da olsa bir bayrama daha yetiştik. İnşallah rabbim daha nice nice bayramlara, mübarek gün ve gecelere ailemizle, sevdiklerimizle, sevenlerimizle birlikte sağlıklı ve huzurlu bir şekilde ulaşmayı nasip etsin.

Yine de her bayram gelişinde nedense sevinçle birlikte bir hüzün kaplar içimi.

Daha düne kadar yakınımızda, yanımızda olan ama sonra bizleri bırakıp ebedi aleme göçen, göç eden ailemiz, yakınlarımız, sevdiklerimiz, canlarımız gelir aklıma ve içim bir kere cız eder. Gerçi her zaman aklımdalar, her zaman yüreğimin bir köşesindeler ama onların yokluklarını böyle günlerde daha çok arıyorum. Allah kimseyi yalnız bırakmasın, sevdiklerinden ayırmasın. Ama takdir-i ilahi. Az da dursak, çok da dursak hepimizin eninde sonunda gideceği yer orası. Cenab-ı Allah hepimize bir ömür biçmiş, bir vakit vermiş.

O vakit dolduktan sonra ne bir saat ileri, ne bir saat geri; ne bir adım ileri, ne de bir adım geri. Şüphesiz sonunda birbirimize kavuşacağız ama o zamana kadar da içimizdeki özlemler, hasretler bitmeyecek, bitmediği gibi artarak devam edecek. Her onları anışımızda, hatırladığımızda, her aklımıza gelişlerinde, hele hele her bayramlarda seyranlarda yüreğimiz bir kere cız edecek, yanacak, gözlerimiz yaşaracak ama yine de Allah’a inanan insanlar olarak sabır dileyeceğiz, onlara bol bol dualar edeceğiz, geride kalanlar için, sevdiklerimiz için dayanmaya, ayakta durmaya çalışacağız. Rabbim bizleri sevdiklerimizle, sevenlerimizle cennetinde buluşmayı nasip etsin inşallah.

Fakat biz insanlar o kadar kaptırmışız ki kendimizi dünya denen aleme sanki hiç ölmeyecekmiş gibi, sanki tabiri caizse bu dünyaya kazık çakacakmışız gibi. Hep bu dünyalık yaşıyoruz ne yazık ki. O yüzden hiç yok yere kırıyoruz çoğu zaman birbirimizi, o yüzden satıyoruz üç beş kuruş menfaat için arkadaşlıklarımızı, dostluklarımızı, o yüzden unutuyoruz hayatımızdaki insanları, o yüzden sevgimizi göstermede bu kadar hoyrat davranıyoruz. Hiç aklımıza gelmiyor biz ne yapıyoruz, neden yapıyoruz, niçin yapıyoruz böyle? Hep daha fazla kazanayım, hep daha iyi yerlere geleyim, daha iyi evim-arabam olsun… Kariyer, unvan vs vs… peşindeyiz. Hep menfaat, hep çıkar ilişkileri…

En yakınımızdaki insanları arayıp halini hatırını sormak, düşenin elinden tutabildiğimiz kadar tutmak, birilerine bir şekilde elimizden geldiğince yardımcı olmak, gönül almak, güzel bir söz söylemek gelmiyor aklımıza. Ama bir yerden bir menfaatimiz, bir çıkarımız varsa o zaman arıyoruz, soruyoruz!

Çok uzağa gitmeye, Amerika’yı yeniden keşfetmeye de gerek yok aslında. Mesela kaçta kaçımız ailemize, annemize, babamıza ‘onları sevdiğimizi’ söyledik veya söylüyoruz, halini hatırını sorduk veya soruyoruz, bizim için çok önemli olduklarını hissettirdik, dile getirdik veya getiriyoruz? Ya da yeteri kadar sevgimizi gösteriyoruz…

Sonra bir bakıyoruz ki, o aramadığımız sormadığımız, sevdiğimizi söyleyemediğimiz, dile getiremediğimiz, sonra söylerim dediğimiz insanları, ailemizi, sevdiklerimizi, yakınlarımızı kaybetmişiz. Sonra başlıyoruz dövünmeye… O saatten sonra pişman olsan neye yarar ki? Dünya senin olsa neye yarar ki?

Sana kocaman bir geçmiş olsun… Kafanı duvara mı vurursun, “ben ne yaptım?” mı dersin bilmem. Ahlar, eyvahlar fayda etmez artık. Ne yapsan boş. Ne giden zamanı geri getirebilirsin, ne de kaybettiğin sevdiklerini. Keşke getirebilsek… Ama olmuyor işte. Giden gittiğiyle kalıyor, kalan da kaldığıyla. Geride kalan ise onların bıraktıkları ve yerleri bir türlü doldurulamayan izler, boşluklar…

Ancak böyle kayıplar başımıza geldiği zaman aklımız başımıza geliyor “ben ne yaptım, niye böyle yaptım” diyoruz ama maalesef iş işten çoktan geçmiş oluyor. Ne tuhaftır ki biraz zaman geçtikten sonra yine her şeyi, bütün acıları, yanlışları unutup, kaldığımız yerden aynı davranışları sergilemeye, aynı hataları yapmaya devam ediyoruz. Unutuyoruz! Unutuyoruz…

Ama unutmayalım ki, ‘ölüm’ de var. Mezarlık girişlerinde görürüz; büyük harflerle yazılmış “Her canlı bir gün mutlaka ölümü tadacaktır” diye. “Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az” demiş atalarımız… Ne de güzel söylemiş…

Ama az dur, ama çok dur, eninde sonunda gideceğimiz yer orası, yani son durak… Yani kaçış yok. Hepimiz bu dünyada aslında birer misafiriz, yolcuyuz. Çok uzun gibi görünen ama aslında kısa ve sayılı bir zamanımız var. Belki de bir göz açıp kapama mesafesi kadar.

O yüzden ne güzelliğimize güvenmeliyiz ne de varlığımıza. Atalarımız yine ne güzel söylemiş, “güzelliğine güvenme bir sivilce yeter, varlığına güvenme bir kıvılcım yeter” diye…

Yine yanlış bilmiyorsam rahmetli Aşık Mahsuni Şerif bir türküsünde “güvenme dünyada malım var diye, acep insan mıyım sorarlar beni” demiştir.

Biz insanoğlu da bu kısa zamanı ne kadar çok iyi ve güzel, iş ve davranışlarla geçirirsek o kadar iyi. Bunların bilincinde olursak ve hayatımızı ona göre devam ettirirsek inanıyorum ki her şey daha güzel olacak. Şu kısa ömrümüzde ne kadar çok iyilik yapabilirsek, iyi davranışlarda bulunabilirsek, en önemlisi de iyi insan olabilirsek, ama “insan” olabilirsek ne mutlu bize…

Hayatta hemen hemen herkesin bir önceliği vardır. Bu, kimisi için ‘para-pul’dur, kimisi için ‘mal-mülk’dür, kimisi için ise ‘kariyer-ûnvan-şan-şöhret-ün’dür. Bu bir tercih meselesidir bir bakıma. Ama ümit ediyorum sizin önceliğiniz de her zaman insanlık olur, maneviyat olur.

Beni az çok tanıyan insanlar iyi bilirler ki, benim önceliğim her zaman için ailem; başta canım annem ve rahmetli babam olmak üzere sevdiklerim olmuştur. Bunun için hiç düşünmeden karşıma çıkan çok iyi fırsatları, iş-para-kariyer olanaklarını elimin tersiyle itmişimdir. Hiç de pişman değilim, yine aynı imkânlar, aynı şartlar karşıma çıksa, sunulsa –ki zaman zaman böyle imkânlar da oluyor ama hiç düşünmeden yine elimin tersiyle iter, yine aynı şeyi yapardım. Çünkü benim önceliğim her zaman için; başta Allah başımdan eksik etmesin, sağlıklı, mutlu, huzurlu bir ömür-hayat nasip etsin, canım “Annem” ve “sevdiklerim”…

Yeter ki sağlıklı olalım, huzurlu olalım. Hiç ölmeyecekmiş gibi bu dünya için çalışalım ama yarın hatta her an ölecekmiş gibi de ahiretimizi unutmayalım, ahiretimiz için çalışalım. Öncelikle iyi insan olmaya, iyilik yapmaya gayret edelim.

Bu sene annemin ve sevenlerimin hayır duaları sayesinde (vesile olan herkesten Allah razı olsun) “öğretmen” olarak görev yaptığım bir lisedeki öğrencilerime, genç arkadaşlarıma, kardeşlerime öncelikle söylediğim şey şuydu; “hayatta her zaman her şey olabilirsiniz, hiç bir şey imkansız ve hiçbir şey için geç değildir ama asıl önemli olan önce insan olabilmektir. Dürüst, ahlâklı olabilmektir. İnsan olabilmek bir o kadar zor, meşakkatli ama doğru ve güzel olandır.

Varsın üstümüzde markalı, pahalı elbiselerimiz olmasın, yırtık pırtık elbiseler olsun ama yeter ki insan olabilelim.

Büyük, küçük özellikle genç kardeşlerime, arkadaşlarıma sesleniyorum; lütfen anne ve babanızın kıymetini sağ iken, hayatta iken iyi bilin ve her fırsatta onlara sevginizi ve saygınızı gösterin. Sarılın, ellerini öpün, onu ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin… Onları üzecek, kıracak, incitecek davranışlardan uzak durun. Hele hele yaşları ilerlemiş ise… Onlar bizim her şeyimiz, evimizin direği, başımızın tacı. Onların gölgeleri bile bize yeter. Onları üzmek, incitmek demek, Allah korusun Cenabı Allah’ı üzmek, incitmek demek. Sevgili Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.), “Cennet annelerin ayağı altındadır” diyerek bu konunun önemine dikkat çekmiştir. Onlara bir “öf” bile dememeliyiz. Unutmamalıyız ki bizler anne ve babamıza nasıl davranırsak, hiç şüphesiz ileride bizim çocuklarımız da bize öyle davranacaktır. Hani “etme-bulma dünyası” deriz ya, işte o mesele, yani ilahi adalet… Ne ekersek, onu biçeceğimizden kimsenin şüphesi olmasın…

Her zaman anne ve babamızın hayır dualarını almaya özen ve gayret göstermeliyiz. Çünkü onların hayır dualarını alırsak Cenabı Allah da bizlerden razı olur inşallah ve işlerimiz de o kadar rast gider.

Şu mübarek Ramazan Bayramı’nda Cenabı Allah bizlere iyi ve kendisine layık bir kul olabilmeyi, iyi insan olabilmeyi ama en önemlisi insan olabilmeyi, iyi ve güzel iş ve davranışlarda bulunmayı, iyiliksever-yardımsever olmayı, merhametli olmayı, tatlı dilli olmayı, alçakgönüllü olmayı, her zaman “veren el” olabilmeyi, iyi insanlarla karşılaşmayı ve her şeyin hakkımızda hayırlısını nasip etsin inşallah… Kötü ve yanlış işlerden bizi uzak tutsun, korusun…

Hayat o kadar garip ve bazen kötü sürprizlerle dolu ki… Bir anda insanı ters düz, allak bullak edebiliyor.